Znacie to uczucie, gdy rano trzeba wystawić w końcu nos z ciepłego śpiwora? Gdy trzeba sięgnąć ręką po pokrytą zimną rosą butelkę z wodą by jak najszybciej przygotować mocną kawę? Gdy ogrzewacie sobie dłonie nad ogniem z biwakowej kuchenki, a potem trzymając gorący kubek tuż pod brodą uśmiechacie się pod nosem mimo znajomego, ale ciągle nie do zniesienia bólu mięśni i stawów? Jeśli nie, to przy najbliższej okazji (wiosną oczywiście, lub zimą dla bardziej odważnych) zabierajcie namiot i plecak, i ukryjcie się na Mazurach. Szczególnie, że wszędzie czuć legendę Świętego Graala.

Postanowiłem wybrać się na Koło w Warszawie i odwiedzić słynną giełdę staroci w poszukiwaniu podstawowego sprzętu outdoorowego. Czy jest to alternatywa dla drogich sklepów wyprawowych? Czy rzeczy na giełdzie dorównują nowoczesnym elementom wyposażenia? Ciężko było wydobyć jakiekolwiek informacje od sprzedających, ale misja została wykonana. 

Jacques Lanzmann w swojej książce „Szaleństwo marszu” porównuje chodzenie niemal do najwyższego stanu ekstazy, a siebie nazywa „wędrowcem siódmego nieba”: „marsz wysiłkowy graniczy z rozkoszą, momentami wręcz z ataksją. Jest jak narkotyk. Po kilku godzinach pokonywania samego siebie następuje niezwykłe zjawisko i zaczynają się wydzielać endorfiny, dzięki którym dociera się do przedsionka raju”. Skąd takie odczucia? Jak to się dzieje, że człowiek osiąga taki stan? O co tak naprawdę chodzi z tym chodzeniem?

Każda dyscyplina sportu, poza odpowiednią dozą treningu, wymaga również odpowiedniego odżywiania. Jest niezbędne, aby zwiekszać siłę, wytrzymałość i unikać zakwasów. W sportach ekstremalnych, długich pieszych wędrówkach, czy górskich wspinaczkach, jedzenie ma jeszcze większe znaczenie - od niego zależy, czy będziecie mieli wystarczająco dużo energii, aby pokonać kolejne odcinki, a nawet - czy uda Wam się ukończyć trasę.

Poziom dostosowania się dwulatka do tego, co chcą rodzice jest mniej więcej na poziomie zera. Natomiast poziom irytacji i bezradności z naszej strony przekracza znane skale i w pewnym momencie przechodzi w obojętność. Reakcja na jakąkolwiek próbę ustalenia porządku chwili (nie mówię już nawet o porządku dnia) jest bliska tej, jaką otrzymałbym prosząc naszego kota-leniwca, by ruszył się z kanapy i posprzątał wokół miski po ostatnim w pełni jawnym podjadaniu. Mam wrażenie, że dwulatek robi wszystko na zasadzie: "Nie będę siedzieć spokojnie przy karmieniu. Wiesz dlaczego? Bo mnie o to prosisz". Któregoś dnia, gdy kompletnie zrezygnowany i wyjątkowo zmęczony usypianiem, pomyślałem, że zabiorę  tego stwora na jedną z moich krótkich wypraw. Początkowo nienawidziłem się za ten pomysł, ale po kilku minutach miałem już w głowie przygotowany wstępny plan :) 

Na przełomie lipca i sierpnia wybrałem się na obóz w Alpach z klubem górskim Ornak z Gniezna. Spedziłem w sumie 15 dni pod namiotem w Alpach włoskich (Dolina Aosty) i francuskich (Chamonix). W związku z tym Rafał poprosił mnie, abym napisał kilka zdań o chodzeniu po Alpach. Trochę mi zajęło zabranie się do tego tematu, bo wbrew pozorom nie jest łatwy, a poza tym zdecydowanie bradziej wolę wyrażać się poprzez obrazki niż słowo spisane. Mam nadzieję, że to co naskrobałem poniżej kiedyś Wam się przyda i nie zaśniecie przy okazji czytania.